Uiterst veelbelovend, dat zijn de winnaars van de YAA-Award 2022 volgens de jury. Maar ze zijn nog zoveel meer. Superveelzijdig bijvoorbeeld. Zoals de Letse componiste Elisabete Rudzinska, die veel verder gaat dan het componeren van muziek: haar buitenmuzikale zoektocht leidt onder meer tot het gebruik van video-opnames, vanuit haar raam en aan zee. Of Alex Olloman, songwriter maar ook musicus, performer, regisseur en installatiemaker. Het valt ook presentator Noraly Beyer op: “Ik vind het geweldig hoe bij jullie al die verschillende disciplines door elkaar lopen.” 

Mij valt nog iets op. En dat is hoe alle jonge kunstenaars uitdrukkelijk hun werk verbinden met hun eigen achtergrond. Schrijver en theatermaker Maxine Palit de Jongh vraagt het publiek hun eigen handen eens goed te bestuderen. Om het belang van die handen te beseffen. Zij brengt een groot deel van de dag schrijvend door. En ze denkt vaak aan de handen van haar grootmoeder, hoe zij die gebruikte om haar verhalen te ondersteunen. Ook in haar nieuwe werk, Roof (over roofkunst) legt Maxine nadrukkelijk de link met haar (Indonesische) voorouders. Elisabete Rudzinska, afkomstig uit Letland, herdenkt op emotionele wijze haar docent Wim Henderickx. Hij overtuigde haar om naar Amsterdam te verhuizen, en zich in te schrijven aan het conservatorium aldaar. Henderickx was haar leermeester, en degene die Elisabete voordroeg voor de YAA-Award. Hij overleed plotseling, begin dit jaar. Choreografe Nedda Sou (ook danser, DJ en docent) is een pionier in allerlei dansen uit de clubscene, maar is ook steeds meer op zoek naar de link tussen haar werk en haar Marokkaanse achtergrond. 

Alex Olloman, van gemengde afkomst, zegt dat hij uit een familie van verhalenvertellers komt. Als jongetje luisterde hij gefascineerd naar de verhalen van zijn Joodse grootvader. “Ik heb besloten in muziek mijn eigen woorden te vinden.” Hij vraagt het publiek om steun, waarbij met name de netwerken van de YAA-leden voor hem van belang kunnen zijn. 

En wat te denken van Pris Roos, beeldend kunstenaar maar ook, in haar eigen woorden, “het meisje van de toko”. Ze groeide op in de toko van haar ouders, en werkt er nog altijd twee dagen in de week. Ze roemt de toko als inspiratiebron, en als ontmoetingsplek van allerlei culturen. “Of je nu wat koopt of niet, je komt altijd met een verhaal naar buiten. Het is zo fijn om dat als basis te hebben.” De kartonnen dozen, waar ze als kind tussen speelde, inspireren haar ook nog altijd: Pris schildert veel op karton, werken die ze vervolgens weer gebruikt in haar installaties en performances. 

Hedy d’Ancona, die in een gesproken column uitlegt waarom zij ambassadeur van YAA is, voegt nog een korte, maar krachtige observatie toe: “De gepassioneerdheid spat er bij allen vanaf.”