AWARDWINNAARS
AWARDWINNAARS 2019
Choreografie
Andreas Hannes
1987 Griekenland
Voorgedragen door
Suzy Blok
Dansmakers, Amsterdam
Tremble
Andreas Hannes ontving de YAA award om het stuk Tremble verder te ontwikkelen. In Tremble begint een groep huppelaars aan een reis door het oneindige. Ze trekken door een diversiteit aan landschappen en beelden, ze marcheren, ze glijden, ze razen, ze vallen als de sterren en raken de kust als een golf.
Concept & Choreografie Andreas Hannes, YAA-award 2019
Performance Charlie Laban Trier, Antonia Steffens, Andreas Hannes, Sigrid Stigsdatter
Muziek Rival Consoles
2019: Suzy Blok, directeur Dansmakers Amsterdam over Andreas Hannes:
Andreas is niet alleen getalenteerd maar ook gefocust in zijn werk, intelligent, helder en gedreven dankzij een groot doorzettingsvermogen. Hij weet goed wat hij wil en waarom dat urgent is. Ik geloof ij zijn potentie om een succesvolle choreograaf te worden! Andreas studeerde in 2018 af als choreograaf aan de School voor Nieuwe Dansontwikkeling in Amsterdam. Daarvoor heeft hij een muziekopleiding gevolgd aan de Universiteit van Macedonië met specialisatie klassieke percussie.
Zijn fascinatie met ritme en ruimtelijkheid tussen ritme is duidelijk zichtbaar. Andreas werd gegrepen door ‘huppelen’ als beweging en als metafoor voor menselijke relaties, voor de spanning tussen lichamen, tussen beats, de ruimtelijke oneindigheid van formaties. En de vele potenties die zo’n eenvoudige en herkenbare beweging in zich draagt.
Foto's: Hermien Buyse
Fotografie
Daniel Siegersma
1993, Den Haag
Voorgedragen door
Lotte Sprengers
Koninklijke Academie Beeldende Kunsten
Den Haag
‘Lourdes’ grotten
Daniel ontving de YAA award voor zijn project ‘Lourdes’ grotten. Hij fotografeerde de ‘Lourdes’ grotten in Zuid-Limburg.
2019, Lotte Sprengers, mede-hoofd Fotografie aan de Koninklijke Academie Beeldende Kunsten Den Haag over Daniël Siegersma:
Voor zijn project Anorak verdiepte Daniël Siegersma zich in de tradities en gebruiken van zijn geboortegrond Twente. Als kind hoorde hij niet bij de grote jongens die jaarlijks de grote brandstapels in de hens mochten steken. Hij woonde er, keek er naar, maar kon er niet bij komen. Het maakte hem jaloers op degenen die dat wel konden. Die gemoedstoestand verschafte hem later, als fotograaf, het perfecte alibi om terug te gaan naar zijn roots. Siegersma is in staat om een klassiek reportage odnerwerp om te buigen naar een metaforische verbeelding over grote veranderingen in de maatschappij, over steeds grotere verschillen tussen stad en platteland en het langzaam verdwijnen van plaatselijke gebruiken. Zijn stiekeme verlangen om ook een keer mee te mogen doen zorgden er voor dat zijn foto’s regelmatig iets magisch kregen. Alsof ze gemaakt werden door dat jongetje van lang geleden.
Film
Diego Arias Asch
1988, Costa Rica
Voorgedragen door
Mieke Bernink
Filmacademie, Amsterdam
2019: Mieke Bernink, lector / hoofd masteropleiding Nederlandse filmacademie over Diego Arias Asch:
Diego Arias Asch is afgestudeerd aan onze masteropleiding. Diego is een maker met een veelvoud aan talenten. Dat is deels het resultaat van het feit dat in Costa Rica kunstenaars van allerlei markten thuis moeten zijn om het hoofd boven water te houden. Maar ook het resultante van oprechte interesse in de verschillende kunstvormen – film, animatie, muziek- en sociaal-maatschappelijke en politieke ontwikkelingen. En de wijze waarop die ontwikkelingen de kunst beïnvloeden. Zijn afstudeerproject betref de voorbereidingen voor een animatiefilm over macht en machtsmisbruik en de effecten daarvan op de gewone mens. Hij is behept met een heerlijk gevoel van humor.
Diego Arias Asch, woont tegenwoordig in Costa Rica
07-02-2021
“Eerst waren we zeven individuele kunstenaars maar omdat we samenkomen wordt het nu echt een groepstentoonstelling.” Aan het woord Oded Rimon als vijfde exposant in de serie over de YAA tentoonstelling tijdens Open Ateliers Nieuwmarkt.
In Jeruzalem staat al meer dan honderd jaar de grootste kunstacademie in het Midden Oosten, Bezalel. Bijna was ik als vierde generatie van mijn familie verbonden met deze academie. Mijn overgrootvader werkte daar, mijn opa was er directeur, en ook mijn vader geeft er les. Mijn moeder doceert er performance art. Als kind ging ik al overal mee naar toe en zag een breed palet aan theater, dans conceptuele kunst. Ik heb een sterke band met mijn vader, was altijd in zijn studio, als een fly on the wall. Van jongs af aan werkte ik met hem samen, was zijn assistent for ever. Ik wist gewoon dat ik uitvinder wilde worden binnen de kunsten.
Van Jeruzalem naar Amsterdam
Net als alle Joodse jongeren was ik in het leger. Daar besefte ik, dat als ik voor Bezalel koos, ik eigenlijk altijd in Jeruzalem zou blijven. Het is moeilijk om artiest te zijn in Jeruzalem, in een sfeer van oorlog, conflicten en stress. Niets is duidelijk, ook niet in de politiek. Hoewel je leven normaal is ben je in je achterhoofd altijd bewust van de druk…
Mijn vader heeft een vriend Martin Grotenboer die verbonden is aan het audio visuele Department van de Rietveld. Mijn ‘oom’ Martin bezochten we vaak en hem heb ik gebeld in mijn zoektocht naar een kunstacademie. Vervolgens ben ik twee weken naar Amsterdam gegaan. Als eerste heb ik een dag in de kantine gezeten om de sfeer te proeven en dacht ‘dit zal de hemel voor mij zijn’. Vervolgens heb ik per fiets in Amsterdam gezocht naar plekken waar ik al mijn materialen zou kunnen kopen, hout schroeven noem maar op.
Big set design
Tijdens mijn dienstplicht in het Israëlische leger gaf ik drie jaar leiding aan de technische dienst op een oorlogsschip. Daar ben ik gevormd tot de technisch handige jongen die ik nu ben. Regelmatig heb ik opdrachten in Israël, en maak daar big set design voor voorstellingen en shows. Maar ik mis ook veel. Bijvoorbeeld de samenwerking met mijn vader. Ik kan goed alleen werken, maar de woordeloze samenwerking met hem is bijzonder. Als ik mijn hand uit steek dan weet hij al welk stuk gereedschap ik nodig heb, een magic moment. Gelukkig komt hij vaak hier.
Mijn werk
Veel werk bewaar ik niet, soms verdwijnt het in de barbecue of kan ik het gebruiken om mijn huis te renoveren. Ik wil geen enorme opslag vol kunstwerken.
Veel werk ik voor anderen, setdesign voor theater en film. Mijn laatste eigen werk was een film voor de douane / belastingdienst op Sloterdijk. Vier artiesten hebben elk een videokunstwerk gemaakt voor enorme schermen in de hal en dat rouleert elk kwartaal. Ik wilde dat het meer dan een decoratie in een werkruimte zou worden en maakte een film die meer dan een uur duurt, dus niemand blijft kijken. Je ziet een transportband met een rivier van objecten en soms liggen er acteurs tussen. Objecten hebben geen emoties maar de acteurs wel. Het wisselen tussen objecten en menselijke emoties maakt het tot een mythisch verhaal.
Open Ateliers Nieuwmarkt
Ik kijk altijd naar de ruimte. Wat vraagt de ruimte. Voor de expositie OAN op de Oude Schans koos iedereen meteen een plek voor zijn werk, de muur die overbleef werd mijn keuze. Ik kan nu ook het plafond en de vloer benutten. Aan het plafond wil ik palmtakken maken als verwijzing naar de tabernakel, waar je door de palmtakken heen de drie sterren kunt zie en zo weet dat het sabbat is. En daar komt er mijn vis, hij kan praten, zingen, rondkijken dankzij een computer programma. Op mijn middelbare school was er in het biologie lokaal een boek nog uit de tijd van het Britse mandaat. Prachtige afbeeldingen en ik heb het meegenomen, feitelijk heb ik het gered. Dit is de inspiratiebron voor deze vis. Hij is gemaakt van heel zacht en licht hout, Balsa, dat vergt minder kracht van de motor. Zo ontdekte ik na veel experimenteren dat een stuk papier voor de staart de meest natuurlijke beweging geeft. Ik heb trouwens een speciale band met de zee en vissen. Vissen werken vervreemdend, stel je denkt ze in een slaapkamer, dan zijn ze een alien.
Compositie
Tijmen van Tol
Voorgedragen door
Wim Henderickx
Conservatorium, Amsterdam
Componist Tijmen van Tol won de award in 2019. Zijn leven is de laatste maanden ‘under contrucion’ hij zegt hierover:
“Door Covid 19 staat de samenleving op pauze. Dat loopt voor mij parallel met de fase waarin ik nu zit. Tijdens mijn studie was ik een spons die alles wat ik aangeboden kreeg opzoog. Ik werd geleefd door dit rijke aanbod.
Nu benut ik de ‘corona’ rust en ben ik bezig ‘aan mijn reis door de woestijn’ Een periode van armoede en rust; een periode waarin ik componeer en een boek aan het schrijven ben. Afstand nemen van de wereld om mij heen is voor mij een noodzakelijk ritueel als laatste stap naar volwassenheid.
Mijn generatie kan shoppen bij alle filosofische stromingen en dat is zoveel dat ik me bijna ontheemd voel. De ene gedachte leidt meteen tot de volgende. Ik moet voor mezelf conclusies durven trekken en een web van ideeën spinnen voor mezelf. Daarom wil ik dit boek schrijven dat mijn huis wordt waarin ik kan denken en componeren. Een boek als compositie voor de geest. Niet alles kun je met woorden vangen, soms kun je de absurditeit of het wonder wel met muziek verbeelden. Als werktitel koos ik voor ‘reconstructie’.
Als componist heb ik het spirituele nodig. Mijn inspiratiebronnen zijn Mahler, Messian en Scriabin. De laatste maakte het gedicht van de extase waarin hij het opgaan in de kosmos uitbeeld. Het is waanzinnig hoe mooi hij de ontwikkeling van zijn geest in muziek uitbeeld. Kortom ik heb deze crisis in de samenleving benut om mijn eigen esthetiek te ontwikkelen en te laten rijpen.
Als componist moet je altijd jezelf aan het werk zetten, die discipline heb ik al langer.
Het concertleven komt na corona hoop ik langzaam weer op gang en dat kan dan tegelijkertijd de afsluiting worden van mijn reis door de woestijn.
Voor mij waren deze maanden een ‘rijke’ periode. Ik woon goedkoop en kon toch bijna niets uitgeven en vergeet niet dat er ook nog de TOZO was.
