Young Art support Amsterdam

2013

AWARDWINNAARS

AWARDWINNAARS 2013

Beeldende kunst

Ola Lanko

voorgedragen voor

Harry Heyink

docent aan de Rietveldacademie

en initiator van

de European Exchange Academy

www.olalanko.com

01062020. Ola Lanko hoorde bij de eerste groep kunstenaars die in 2013 een YAA award ontvingen. Ola bood zomer 2020 collega kunstenaars een residentie aan. Hoe gaat het met onze awardwinnaar van het eerste uur en waarom steunt zij juist jonge collega’s?

Ik begrijp dat je naast het maken van installaties je nu ook docent bent?

Ik geef al sinds 2014 les, dus een jaar nadat ik de award kreeg. Ik begon met een interdisciplinair programma aan de universiteit van Leiden. Studenten uit verschillende disciplines, denk aan geschiedenis, geneeskunde of antropologie, bogen zich over de vraag: Hoe kan kunst een toevoeging zijn op mijn praktijk. Ik vind het interessant om vanuit verschillende richtingen iets te benaderen.

Nu geef ik nu drie verschillende vakken aan de Hogeschool der Kunsten in den Haag (KABK) Zo geef ik bijvoorbeeld installatieontwerp. Out of the box denken is mijn sterkste kant. In het vak ‘mis en scene ‘ leer ik studenten om niet de traditie te volgen maar zonder angst te vertrouwen op jezelf. Daag jezelf uit en omarm je onzekerheid. Dit als belangrijke elementen in het creatieve proces. Voorkom vooral het doelgericht denken.

Wat geeft het docentschap aan de KABK jou?

Alles wat ik de dagen dat ik geen les geef ontdek, deel ik met mijn studenten. Samen komen we tot nieuwe inzichten. Ik groei met hen mee en omgekeerd inspireren zij mij in mijn werk. Zij zijn de toekomst en hebben meer tijd om te experimenteren en ik kan mijn ervaring inbrengen. Daarentegen hebben zij hebben connectie met het publiek

Ik geef iets van mezelf en zij gaan het verder ontwikkelen. We bouwen het samen op.

Japans restaurant als installatie.

Ik heb alles in deze ruimte zelf gemaakt en omgevormd tot dit restaurant. Met deze installatie als restaurant heb ik ontdekt dat mijn bezoekers me meer vertrouwen gaven dan ik in de kunstwereld ontving. Kwetsbaarheid laten zien jezelf open stellen hebben een positief effect op de maatschappij

Waarom biedt jij andere kunstenaars een platform?

Ik merkte dat ik in mijn werk naar binnen gericht was en gesloten werd om zo mijn binnenkant te beschermen. Plus dat ik de connectie met andere kunstenaars miste. Daarom bedacht ik om kunstenaars uit te nodigen in mijn ruimte.

Delen is voor mij belangrijk.. Als je dezelfde uitgangspunten deelt dan kun je meerdere kunstenaars samenwerken, elkaar inspireren en ook je publiek verbreden.

Juist dankzij Corona hadden mijn gastkunstenaars tijd om dit experiment aan te gaan.

Film

Inge Meijer

voorgedragen voor

Harry Heyink

docent aan de Rietveldacademie

en initiator van

de European Exchange Academy

www.ingemeijer.nl

‘The Plant Collection’ wordt vervolgt in het MOMA in New York?

Voor sommigen van ons is Inge Meijer een oude bekende. Als awardwinnaar 2013, of omdat zij exposeerde bij onze jubileum tentoonstelling in 2019, sommige vrienden bezochten haar bij de boekpresentatie van ‘The Plant Collection’, in het Stedelijk Museum. Het unieke verhaal over 35 jaar planten als decorstuk bij kunstwerken.

Inge heeft ondertussen een exclusieve editie van haar boek gemaakt in een oplage van 800 exemplaren. Hierin beschrijft zij het unieke verhaal over 35 jaar planten als decorstuk bij kunstwerken in het Stedelijk.

Inge Meijer: er zijn zoveel verhalen te vertellen over de plant in het museum!

“Een plant in het museum, ondenkbaar is dat nu. Maar net na de tweede wereldoorlog werden planten als decorstuk in het Stedelijk Museum gebruikt. Dit maakte mij zo nieuwsgierig dat ik twee jaar in archieven ben gedoken en zocht naar foto’s van geëxposeerde kunstwerken met een plant. Ogenschijnlijk lijkt het iets heel kleins, maar de tijdgeest vangen in een plant is charmant. Voor deze reconstructie heb ik veel oud medewerkers geïnterviewd en langzaam lukte het me om de puzzel te leggen.

Ik stuitte op twee hoofdrolspelers. Willem Sandberg als vernieuwende directeur en Meneer van der Ham, de suppoost met groene vingers. En misschien wel als derde de planten zelf. Ik kreeg trouwens de originele documenten van de unieke briefwisseling tussen Willem Sandberg en meneer van der Ham.

Je bemint intenser als je er meer van weet. Sandberg wilde het museum huiselijker maken, was wars van tempels voor de elite. Maar wellicht speelde ook een rol dat Sandberg moest onderduiken, omdat hij betrokken was bij de groep kunstenaars die het bevolkingsregister hebben opgeblazen. In de afscheidsbrief die hij schreef aan meneer van der Ham, die de bewuste planten in het museum verzorgde, zegt hij: “Toen ik na twee jaar van omzwervingen weer thuis kwam waren alle planten dood, behalve de vingerplant en nu bedekt hij weer een hele muur”. Sandberg nam de planten gewoon mee vanuit zijn huis. Hij had volgens mij geen rijbewijs dus ik zie hem al zitten in de tram meteen enorme plant.

Mijn streven is om opnieuw een kunstboek uit te geven plantcollectie van het MoMa. Hiervoor kreeg ik subsidie van het Mondriaanfonds. Ook de YAA vrienden hebben mij gesteund door het boek the Plant Collection te kopen tijdens een speciale High tea in Ruigoord. Het is zo fijn als kunstenaar om een groep mensen om je heen te hebben die in je geloven.. “

Choreografie

Sofia Dias & Vitor Roriz

voorgedragen door

Suzy Blok

directeur van Dansmakers

Amsterdam

www.sofiadiasvitorroriz.com

In het werk van het Portugese choreografisch duo Diaz en Roriz, wordt door fragmentatie en deconstructie van de beweging en associatief stemgebruik de persoonlijke fascinatie geuit in virtuoze en precieze choreografieën van beweging en stem. Dias & Roriz zijn twee onafhankelijke dansers en choreografen die intensief samen werken in verschillende dansprojecten en nu langzaam buiten Portugal bekendheid verwerven.

Met de voorstelling “A Gesture That Is Nothing But A Threat” wonnen Dias & Roriz de Prix Jardin d’Europe en zijn zij gekozen tot priority company van het Europese dansnetwerk Aerowaves 2013. In deze theatrale choreografie gaan zij het discours aan over individuele identiteit en de overkoepelende culturele en nationale identiteit.

Dansmakers Amsterdam wil deze twee jonge choreografen graag ondersteunen door hen in de Amsterdamse dansscène onder te dompelen en hun werk te tonen in het jonge makersfestival PUNCH 2013. Tijdens Punch zullen zij in de dagen voorafgaand aan, alsook gedurende het festival, een “interactive workshop” leiden waarbij zij het publiek letterlijk de vloer mee opnemen en betrekken in hun artistiek proces.

Sofia Dias & Vitor Roriz

Met steun van Young Artfund Amsterdam kan dit mogelijk gemaakt worden.

Beeldende kunst

Ashraf Moneim

De voordracht van Arts Africa

Ashraf Moneim is een kunstenaar uit Sudan. Hij haalde zijn Master aan de Sudan University of Science and Technology (Fine and Applied Arts). Ashraf heeft verschillende tentoonstellingen gehad o.a. in Egypte en in het Camcasoria Contemporary Art Museum in Italië. Daarnaast gaf hij diverse workshops in Sudan en in Duitsland.

Ashraf Moneim

Ashraf zou graag zijn project “Windows” willen afmaken. Hij voelt zich daarbij vooral aangetrokken door de ramen in de traditionele Soedanese architectuur in de vorm van een driehoek. Hij wil daarbij onderzoeken welke veranderingen/vernieuwingen er zich afspelen achter die ramen en welke impact dat heeft op zijn eigen gebruik van kleuren, vormen en objecten. Meer van zijn werk kunt u vinden op zijn website .

Fotografie

Adeola Olagunju

De voordracht van Arts Africa

www.adeolaolagunju.com

Ik wil mensen zien zoals zij zichzelf zien

Als laatste in de serie van onze exposanten bij Open Ateliers Nieuwmarkt stellen we met plezier een oude bekende van YAA aan u voor: Adéọlá Ọlágúnjú. Zij hoorde tot de eerste awardwinnaars in 2013. YAA vrienden hebben ook haar tentoonstelling in Palais de Tokyo bezocht. En nu heeft u op 9 en 10 oktober de kans om haar werk te bekijken tijdens de Open Ateliers Nieuwmarkt. Adéọlá is zowel fotograaf als beeldend kunstenaar, werkt met verschillende kunstvormen en ontwikkelt zichzelf voortdurend. Adéọlá verkent identiteit, keuzevrijheid en fotografeert mensen in hun omgeving.

Vorig jaar ben je geselecteerd voor Forecast, een prestigieus mentorprogramma in Duitsland, met het project ‘Born Throw Way!’ Dit werk gaat over zwerfjongeren die het stempel ‘moeilijk’ hebben. Hoe kwam dit werk tot stand?

“Toen ik weer langer in Nigeria was tijdens COVID 19 en met mijn camera in Lagos rondzwierf, keek ik naar de stad, naar ruimtes, naar mensen en ook naar deze zwerfjongeren, de areaboys. Door de lockdown kon ik een langere tijd met ze in contact komen. Samen zaten we onder de brug of ergens anders waar zij maar rondhingen, gewoon om elkaar te leren kennen. Ik had geen haast, nam er de tijd voor en dat maakte het voor mij makkelijker om ze eerlijk te fotograferen.

Ik wilde verder gaan dan mijn eigen vooroordelen , ik wilde ze echt begrijpen: wie zijn deze jongeren die op straat leven? Hoe denken zij? Hoe zien zij zichzelf? En ik wilde weten hoe zij graag gefotografeerd wilden worden.”

Voor jou is het belangrijk dat mensen gezien worden, en je wilt dat ook voor deze jongens, die aan de rand van de samenleving leven.

“Ik zie het als een soort zelfportret en wil begrijpen welke positie mensen innemen in de samenleving. Ik ben vooral geïnteresseerd in mensen die door de samenleving naar de rand worden geduwd. Vandaar de titel ‘Born Throw Way!’

Waarom horen zij er niet bij, maar worden zij wel gebruikt, bijvoorbeeld om tijdens de verkiezingen te vechten of politieke misdadigers worden? Welke machtsstructuur schuilt hierachter? Wat is hun onderlinge rangorde, welke hiërarchie speelt er tussen hen en mij of tussen hen en de stad. Ze weten dat ze een bepaalde macht hebben, dat mensen bang voor hen zijn.

Hun verhaal is verweven met het sociale en culturele weefsel van Nigeria. Wat ik deed, was naar hen luisteren en dat erkennen zonder er mijn eigen betekenis aan te geven. Ze te verstaan als zichzelf, met hun eigen toon en toonhoogte en in hun eigen jargon. Ik heb geprobeerd ze met hun meer intieme kant te fotograferen.”

Jij fotografeerde deze mannen, waar mensen bang voor zijn, zelfs in hun privéruimtes.

“Deze zwerfjongeren herkennen dat ik ze echt wil kennen en zijn bereid hun verhalen met mij te delen. Ik moest ook mezelf laten zien zodat ik hen kan zien zoals ze zijn, zonder de façade van stoerheid en het gezicht dat ze aan de wereld presenteren terwijl ze proberen te overleven op straat. Het was niet altijd gezellig. Het "ik run deze plek, ik ben sterk en krachtig" was een continue dans die soms overweldigend werd.

Ik was ook getuige van hun kwetsbaarheid en gevoeligheden, en zij waren getuige van de mijne als we allemaal geïrriteerd raakten.”

Je hebt met dit project ingezoomd op de realiteit van Nigeria, economische tegenspoed, corruptie en nalatigheid van de overheid. Is het een politiek project?

“In Nigeria is iedereen op de een of andere manier slachtoffer van een niet-functionerende samenleving. Maar nu ging mijn interesse uit naar wat ik de persoonlijke politiek zou noemen. Als je in Lagos woont, weet je dat deze jongens bestaan, maar ken je ze? Heb je weet van het gemeenschapsgevoel tussen hen, dan zie je dat zij niet zo veel verschillen van ons. Zij zijn ook mensen die zich door Lagos haasten om de kost te verdienen. Er is zoveel in het leven van mensen die we slechts oppervlakkig kennen.”